woensdag 24 februari 2010

Il Postino


De film Il Postino (1994) is nog eens een klassieke prent uit de goede oude doos. De film, geregisseerd door Michael Radford (The Merchant of Venice), is gebaseerd op het boek ‘De postbode van Neruda” van de auteur Skarmeta. De locatie en sfeer doet je helemaal terugdenken aan ‘The old man and the sea’. De film won een Oscar voor beste muziek en de hoofdrolspeler (Massimo Troisi) werd genomineerd voor een Oscar ‘beste acteur’.

De film vertelt het verhaal van Pablo Neruda. Deze werd in de jaren 50 verbannen uit zijn thuisland Chili, omwille van zijn communistische sympathieën. In tegenstelling tot de realiteit, waar hij naar Argentinië vluchtte, verhuist de dichter in de film naar het romantische Siciliaanse eiland Salina. Daar waar het gat van Pluto nog nooit zo aantrekkelijk leek, was hij gedoemd de rest van zijn dagen te slijten.

Al snel brengt de aanwezigheid van de wereldbefaamde liefdesdichter het dorp in rep en roer. Zo sluit Neruda vriendschap met zijn postbode Mario Ruoppolo (Massimo Troisi) die de taak had de ontelbare brieven geadresseerd aan de dichter af te leveren.


“Daar in het huis van mijn vader, waar de dagen trager waren”


Enkel deze quote kan beschrijven welke gevoel de film Il Postino teweegbrengt. De regisseur brengt op een geniale manier de kalmte en bewonderenswaardige eenvoud van het Italiaanse kustdorpje in beeld. Zachtjes op het ritme van de toestromende golven, wordt de kijker meegezogen in dit aandoenlijke verhaal over vriendschap, liefde en eenvoud.

De film is eigenlijk een aaneenschakeling van woordspelen en metaforen. De postbode Mario wil immers vriendschap sluiten met de befaamde dichter, zodat deze hem kan leren het hart te veroveren van plaatselijke schone Beatrice. Mario hoopt dat Neruda hem zal inwijden tot de geheimen van het woord en de poëzie.

Het is niet enkel het kader van de Middellandse Zee en de gezellige muziek die de film zo meeslepend maakt. Het is de hoofdrolspeler Mario wiens schuchtere blik en trage woorden een diep verlangen uitspreken tot meer dan alleen het vissersbestaan. Achter zijn droevige ogen schuilt een gevoelige ziel die openbloeit met de komst van Neruda.

Pablo Neruda beslist immers Mario te leren dichten. In hun conversaties en verbale steekspellen rollen metaforen over de lippen zoals:

Sta daar niet zo onbeweegelijk als een mast, vastgenageld als een speer, stiller dan een porseleinen kat.


Haar glimlach ontvouwt zich als een vlinder op haar lippen


De film verheerlijkt de kracht van het woord. Poëzie dient immers om met woorden een bepaald sentiment op te roepen, het woord fungeert hier als de open kier tot het hart. Poëzie is ook geen bezit van wie het schrijft, het is de eigendom van wie het nodig heeft. Het is zowel melancholisch als krachtig.

Het beste voorbeeld van de kracht van het woord is het verhaal van Neruda zelf. Hij was op dat moment misschien de bekendste dichter uit de wereld, maar ook één van de bekendste communisten. Nadat het communisme echter verboden werd in Chili moest Neruda vluchten. Hij was immers politiek invloedrijk door zijn dichtbundels gericht op de verheerlijking van de arbeid en de burger. Het is pas wanneer hij jaren later de Nobelprijs voor literatuur ontving dat hij terug mocht keren naar Chili.

Toen hij stierf had Pinochet pas zijn militair regime geïnstalleerd, en verbood de Chilenen toegang tot zijn begrafenis. Toch kwam een massa mensen, ondanks de avondklok, de straten op. Dit geldt tot vandaag als het eerste teken van verzet tegen het regime van Pinochet.

Zo zien we dat woorden veel meer zijn dan enkel inkt op papier. Het is een machtig wapen voor diegene die het hanteren kan. Mario slaagt er dan ook in het hart te winnen van zijn Beatrice, geholpen door de poëzie van Neruda.

Il Postino, gevuld met personages zo weggelopen uit de Bertoli reclame, biedt een uniek beeld op de eenvoudige, doch sterke vriendschap tussen Mario en Neruda. Het is in de eenvoud van het leven, en de eenvoud van het woord dat ze elkaar vinden. Op het einde van de film toont de regisseur een gedicht van Neruda vanwaar de laatste zin altijd zal blijven echoën.

“Het geluid uit de kapperzaak doet me luidop schreeuwen,

Ik ben het moe een mens te zijn….”

Deze laatste zin blijft aan je plakken wanneer je volgend feit in het achterhoofd houdt. Het hoofdpersonage identificeerde zichzelf in de film met deze versregel, en 12 uur na het afsluiten van de laatste scène stierf acteur Massimo Troisi in het echte leven. Dit alles maakt van Il Postino een meesterwerk, dat zelfs 16 jaar na datum nog steeds kan doen lachen als huilen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten